Dzień Matki

Jan Brzechwa

Do matek

Po­wie­dział ktoś, żem zmyśl­ny stra­teg,
Bo gdy dla dzie­ci pi­szę wier­sze,
Wła­ści­wie pi­szę je dla ma­tek.
Te zło­śli­wo­ści nie są pierw­sze;
Niech szy­dzi ten, kto lubi szy­dzić,
A zresz­tą... cze­go mam się wsty­dzić?

Wy­zna­ję, nie­raz żal mi szcze­rze
Ma­tecz­ki, mamy czy ma­mu­si,
Któ­ra do rąk mą książ­kę bie­rze
I swe­mu dziec­ku czy­tać musi.
Żal mi, że dro­gi czas jej krad­nę
I że się mę­czą oczka ład­ne...

Wy­zna­ję, my­ślę nie­raz czu­le,
Jak wy­glą­da­ją te ma­tecz­ki,
Ma­mu­sie, mamy i ma­tu­le,
Kie­dy czy­ta­ją me ksią­żecz­ki?
I o czym każ­da skry­cie ma­rzy?
I czy ma miły wy­raz twa­rzy?

Czy spo­śród mam śpie­szą­cych z biu­ra
Lub z pra­cy, już zmę­czo­nych tro­chę,
Uśmiech­nie się nie­kie­dy któ­ra,
Gdy wspo­mni moje wier­sze pło­che?
Czy się uśmiech­nie i, być może,
Po­my­śli cza­sem o au­to­rze?

Wia­do­mo prze­cież od stu­le­ci,
Że taki rze­czy jest po­rzą­dek:
Do ma­tek tra­fia się przez dzie­ci
Tak jak do męż­czyzn - przez żó­łą­dek.
Czy to uwłasz­cza mat­kom mi­łym?
No cóż, przy­zna­ję się. Zgrze­szy­łem.

Lu­bię twa­rzycz­ki wa­sze mło­de
I czę­sto so­bie wy­obra­żam
Wasz wdzięk i po­wab, i uro­dę,
I mimo woli się roz­ma­rzam.
A gdy ma­rze­nie mnie ko­ły­sze,
Wte­dy dla dzie­ci wier­sze pi­szę.